Γκαίτε- Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου

Λοιπόν, τίποτε δε με λυπεί τόσο πολύ, όσο το να βλέπω τους ανθρώπους να ταλαιπωρούν ο ένας τον άλλο, και προπάντων νέους στην ακμή της ηλικίας τους, όταν θα μπορούσαν να είναι κατεξοχήν ανοιχτοί σε όλες τις χαρές, να χαλάνε τις ελάχιστες καλές μέρες της ζωής τους με ανοησίες και να ανακαλύπτουν το ανεπανόρθωτο της σπατάλης τους όταν είναι πλέον πολύ αργά.
Δεν είναι αρκετό που δεν μπορούμε να κάνουμε ο ένας τον άλλον ευτυχισμένο, χρειάζεται επιπλέον να στερούμε ο ένας απ΄τον άλλον την απόλαυση που η κάθε καρδιά μπορεί ακόμη να προσφέρει στον εαυτό της; Και δείξτε μου εσείς τον άνθρωπο που κατέχεται από κακή διάθεση και έχει το θάρρος να την κρύβει, να φέρει μόνος του το βάρος της χωρίς να καταστρέφει τη χαρά γύρω του.Ή μήπως η διάθεση αυτή δεν είναι παρά η εσωτερική δυσθυμία που μας προκαλεί η ανεπάρκειά μας, ένα αίσθημα ότι δεν μας αρέσει ο εαυτός μας, συνυφασμένο πάντοτε με έναν φθόνο, ο οποίος υποδαυλίζεται από κάποια ανόητη ματαιοδοξία; Βλέπουμε ευτυχισμένους ανθρώπους που δεν τους κάναμε εμείς ευτυχισμένους και αυτό είναι ανυπόφορο.
Αλίμονο σ αυτούς που χρησιμοποιούν την εξουσία που έχουν πάνω σε μια καρδιά για να της στερήσουν τις απλές χαρές που πηγάζουν από μέσα της. Όλα τα δώρα, όλες οι χάρες του κόσμου δεν μπορούν να υποκαταστήσουν μια στιγμή καθαρής απόλαυσης την οποία έχει δηλητηριάσει η φθονερή δυσθυμία του δυνάστη μας.
Είθε να επαναλάμβανε κανείς κάθε μέρα: Δεν έχεις τη δύναμη να κάνεις τίποτε άλλο για τους φίλους σου από το να τους αφήνεις τις χαρές τους και να μεγαλώνεις την ευτυχία τους απολαμβάνοντάς την μαζί τους. Μπορείς, όταν βαθιά η ψυχή τους βασανίζεται από ένα αγωνιώδες πάθος, όταν διαλύεται από τη θλίψη, να τους προσφέρεις μια σταγόνα παρηγοριάς; Κι όταν η έσχατη, η πιο τρομερή αρρώστια χτυπήσει το πλάσμα που εσύ είχες υπονομεύσει ύπουλα στις μέρες της ακμής του κι εκείνη θα κείτεται τώρα άθλια εξαντλημένη και θα κοιτάζει τον ουρανό με μάτια απλανή, ενώ ο ιδρώτας του θανάτου θα κυλάει στο χλωμό της μέτωπο, τότε εσύ θα στέκεσαι πλάι στο κρεβάτι σαν καταραμένος νιώθοντας βαθιά ότι ολόκληρη η δύναμή σου δεν σε βοηθάει σε τίποτε, ενώ μέσα σου θα σε σπαράζει η αγωνία, έτσι που θα τα δινες όλα για να σταλάξεις μια σταγόνα δύναμης, να ανάψεις μια σπίθα θάρρους σ αυτό το πλάσμα που πεθαίνει.