Υπάρχει ένα απόμακρο «τοπίο», ημιπραγματικό πλέον και ακατάλυτο, άπιαστο αλλά και βασανιστικά κυρίαρχο στον ψυχισμό μας, που μοιάζει κόλαση μαζί και παράδεισος και τ’ ονομάζουμε παιδική ηλικία. Τότε είναι που «γράφονται» οι πρώτες ιστορίες μέσα μας, τα όποια γεγονότα ή ακούσματα, ακριβώς επειδή τα ζούμε όπως τα ζούμε, χωρίς να μυριζόμαστε την αξία τους -κάπως σαν τα πουλιά που κελαηδούν στα δέντρα-, κι αργότερα μόνο, αφού βάλει το χέρι του ο χρόνος, καλούμαστε κάποιοι να τα επανεφεύρουμε, να τα αναπλάσουμε, να δώσουμε μια περαιτέρω πνοή και διάσταση στην λεγόμενη πραγματικότητα, στο ανύποπτο πριν που μας καθόρισε.
Η μυθοπλασία απ’ αυτήν την άποψη είναι το πολλαπλάσιο της ζωής, το εν δυνάμει παν του βίου, κι εδώ μ’ αρέσει να αναφέρω ένα μικρό επεισόδιο. Ήταν πριν από εννιά περίπου χρόνια όταν, έχοντας κατασταλάξει πια στην Αθήνα μετά από αλλεπάλληλες περιόδους ξενητεμού, αποφάσισα να αποκτήσω ως ενήλικη την πρώτη γάτα μου, την Σέρκα. Τότε -αρχές καλοκαιριού του 2005- ήταν ακόμη ένα τόσο δα χρυσαφένιο γατάκι τιγρέ, και μια μέρα που ήρθε ο αδελφός μου απ’ την Θεσσαλονίκη και μας επισκέφθηκε, είπε μόλις το είδε: «Α, σαν τον Μάρκο! Επίτηδες το διάλεξες έτσι;» Κατάπια το σάλιο μου σαν να ’γινε σεισμός, μια δόνηση τέλος πάντων απ’ το υπέδαφος που πάντα μας βρίσκει απροετοίμαστους. «Ο Μάρκος εννοείς στο… διήγημα;» τον ρώτησα μπερδεμένη. «Ο Μάρκος εννοώ που είχαμε παλιά στο σπίτι», είπε γονατίζοντας για να χαϊδέψει το γατί.
Ήταν ίσως η πρώτη φορά αφ’ ότου είχα γράψει την ιστορία για τον Μάρκο (περί τα μέσα της δεκαετίας του ’70), που ένοιωσα σύγκορμα και βεβαιώθηκα ότι ο Μάρκος εκείνος υπήρξε τω όντι, ήταν ο ωραίος ράθυμος γάτος που χαιρόταν την ζωή στο πατρικό μας σπίτι όταν ήμουν παιδούλα, και που μια μέρα τον πάτησε αυτοκίνητο και σακατεύτηκε η ψυχή μου – μην πω κι ο κόσμος όλος.
Κι ύστερα πάλι χάθηκε μέσα μου το βίωμα σαν φευγαλέα εντύπωση, σαν την βουή ενός ποταμού που ολοένα ξεμακραίνει… Γιατί αυτό που αισθάνομαι πιο «υπαρκτό» κι από τον ίδιο τον Μάρκο κάποτε είναι η μετουσίωσή του πάνω στο χαρτί, το μυθοπλαστικό εκτόπισμα της αόρατης παρουσίας του· είναι τα παλίμψηστα της μνήμης, ο χρόνος που κάνει τα δικά του και η προσωπική μας μάχη με το ανείπωτο όταν γράφουμε ιστορίες, ή κι όταν υποδυόμαστε αυτές τις ιστορίες· είναι, με άλλα λόγια, η παρηγοριά της τέχνης για το εφήμερον του βίου.
Ζυράννα Ζατέλη
