Ο πόνος της λήθης

Κουράστηκα να μονολογώ για τούτα
και τα άλλα που με προβληματίζουν..
που καθηλώνουν την σκέψη μου σε μια πλασματική ιδέα
και δεν την αφήνουν να απελευθερωθεί
εξαλλού κανείς δεν με παρακουλουθεί
μοναδικός μου ακροατής ο εαυτός μου,
μοναδική μου εχθρός η μνήμη.
Τι στο καλό προσπαθώ να πετύχω
αφου η λήθη είναι για μένα μια α-λήθεια
που δεν μπορώ να κατακτήσω μόνη μου...
μονάχα το αλκόολ με ηρεμεί
αλλά και αυτό πλέον σταμάτησε να με παρηγορεί
όπως άλλοτε.
Τέλος.
Νομίζω έχω βρει τη λύση:
Το παν είναι να μάθεις να πεθαίνεις πριν πεθάνεις.