ΣΙΩΠΗ
Εγώ που μεγάλωσα μέσα σε ένα δέντρο
Επ’ αυτού και τι δε θα χα να πω,
Πλην όμως έχω μάθει τόσο καλά τη σιωπή,
Που προτιμώ ως προς αυτό να μη μιλήσω.
Την μάθαινα δε καλύτερα όσο μεγάλωνα
Και χαιρόμουν χαρά μεγάλη που μεγάλωνε,
Δεν είχα πια άλλο πάθος πέρα απ την ουσία,
Δεν έμενε πια άλλη πράξη πέρα απ την αθωότητα.
Μέσα μου ο χρόνος ολόχρυσος μονίμως
Να περιμένει να τον καλέσουν στην κορυφή
Για να γίνει επιτέλους πορτοκάλι.
[Μ’ ΑΡΕΣΕΙΣ ΑΜΑ ΣΩΠΑΙΝΕΙΣ…]
Μ΄αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία,
και ενώ μεν’ απ΄τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει.
Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας
Και ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,
Στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.
Κι όπως τα πράγματα ποτισμένα είναι όλα από την ψυχή σου,
Έτσι αναδύεσαι και εσύ μέσα απ΄τα πράγματα,
Ποτισμένη απ΄τη δική μου ψυχή.
Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,
Σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία
καθώς ηχεί.
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί
σαν ξενητειά.
Κι άμα κλαις μου
αρέσεις,
απ' την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.
Κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν
μπορεί να σ' αγγίξει:
Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας
μες τη δική σου σιωπή.
Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή
τη δικιά σου
που είναι απέριττη σα
δαχτυλίδι αρραβώνων,
και που λάμπει σαν
αστραπή.
Είσαι όμοια με την νύχτα, αγάπη μου,
η νύχτα που
κατηφορίζει έναστρη.
Απόμακρη και τοσηδά και απ’ αστέρια φτιαγμένη
είναι η δικιά σου σιωπή.
Μ’ αρέσεις άμα
σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.
Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.
Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο - μου αρκεί
για να πανηγυρίσω που
είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου