Μεμονωμένα παράθυρα στη σκέψη

μετουσιώνουν τις ανάγκες σαν μια κραυγή

 που όμως δεν ακούγεται...

 μονάχα

τη νύχτα οι αντίλαλοι της σιωπής

διαμαρτύρονται στερώντας στη σκέψη διαφυγή.

έπειτα, απόηχοι κάποιας θλίψης εμφανίζονται 

συνομιλούν με την ψευδαίσθηση

κάποιας ευτυχίας με λέξεις άκρως δηκτικές 

και απελπισμένες.