Το πνεύμα των Χριστουγέννων ως αφορμή εσωτερικής αξιολόγησης και επαναδιατύπωσης του τρόπου ζωής μας

Όλοι έχουμε διαβάσει ή έχουμε παρακολουθήσει σε ταινία τη Χριστουγεννιατική ιστορία  του Κάρολου Ντίκενς, την ιστορία του Εμπενίζερ Σκρουτζ. Παρά το σκοτεινό ύφος της ταινίας στο τέλος της μας αφήνει μια ευχάριστη αίσθηση την οποία νιώθουμε κάθε φορά που την ξαναβλέπουμε. Εξετάζοντας λίγο καλύτερα αυτή την ιστορία βλέπουμε τον μοναχικό τσιγκούνη Σκρουτζ, έναν σκληρό τοκογλύφο ο οποίος απομονωμένος από τους ανθρώπους ζει μια ζωή με μοναδικό ενδιαφέρον το μαγαζί του και το κέρδος. Η ζωή του όμως αλλάζει ξαφνικά όταν έρχεται αντιμέτωπος με το μέλλον, με το θανατό του και με την συνειδητοποίηση της πορείας ολόκληρης της ζωής του. Το πρώτο σοκ έρχεται όταν βλέπει τον εαυτό του νεκρό και την πλήρη αδιαφορία των λίγων ατόμων που βρίσκονται στην κηδεία του. Καταλαβαίνει ότι είχε άσχημο θάνατο, όπως το ίδιο άσχημη ήταν και η ζωή του. Τη στιγμή που αντικρίζει τον τάφο του συμβαίνει μια μεγάλη αλλαγή στην προσωπικότητά του. Γίνεται ένας πρόσχαρος και γενναιόδωρος άνθρωπος, και για πρώτη φορά εκφράζει ενδιαφέρον για τους γύρω του. Η συνειδητοποίηση της θνητότητάς του και το ότι σε όλη του τη ζωή τα μόνα του ενδιαφέροντα ήταν το χρήμα παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξή του μετέπειτα. Μεταμορφώνεται σε έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο και έτσι σώζει ολόκληρη τη ζωή του ακόμη και το παρελθόν.

Η ιστορία του Εμπενίζερ Σκρουτζ αποτελεί ένα θαυμάσιο παράδειγμα και πολύ χρήσιμο μάθημα για όλους μας. Όταν αναλογιστεί κανείς  το πεπερασμένο της ύπαρξης  και δει κατάματα το μικρό χρονικό όριο που έχουμε  για να κάνουμε κάτι καλό για τον εαυτό μας, μπορεί να συνειδητοποιήσει πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να την αναλώνουμε σε ευτελή πράγματα τα οποία μας αποσπούν από το πραγματικό σκοπό για τον οποίο είμαστε εδώ πέρα. Δρούμε σαν να επρόκειτο να ζήσουμε για πάντα και αφήνουμε την καθημερινότητά μας, τη ζωή μας, να περικυκλώνεται από μιζέρια και αναβλητικότητα. Εδώ παίζει σημαντικό ρόλο η υπενθύμιση του θανάτου, όπως θέλει να μας δείξει ο Ντίκενς αλλά και ο Γιάλομ, ο οποίος μας λέει ότι μολονότι η σωματική διάσταση του θανάτου μας καταστρέφει, η ιδέα του θανάτου μας σώζει. Το βήμα για μια περισσότερο χαρούμενη και γεμάτη ζωή μπορούμε να το κάνουμε μόνο εμείς και όχι από αύριο ή από τη νέα χρονιά, αλλά από την ίδια τη στιγμή που καταλαβαίνουμε ότι η ζωή μας είναι τόσο σύντομη και τόσο πολύτιμη που πρέπει να την κυνηγήσουμε στο έπακρο. Ορμώμενοι από την ιδέα του θανάτου, όπως και ο Σκρουτζ, μπορούμε να ξεκινήσουμε κάτι καινούργιο τώρα, να εκπληρώσουμε τις επιθυμίες μας τώρα, αλλά και να στραφούμε προς τον συνάνθρωπο. Γιατί, όσες διαφορές και αν έχουμε με τον διπλανό μας, αξίζει να θυμόμαστε που και που ότι όλοι είμαστε άνθρωποι και στο τέλος όλοι βασανιζόμαστε από τα ίδια πράγματα.