Μια ιδέα από κοινωνικό σινεμά με κλασσικές ταινίες που περνούν κάθε μια με το δικό της τρόπο "μηνύματα" και προβληματισμούς σχετικά με  κοινωνικά ζητήματα. Οι συγκεκριμένες καταπιάνονται με ζητήματα σχετικά με βία και  φυλετικό ρατσισμό, κοινωνικό αποκλεισμό, κοινωνικό στίγμα λόγω διαφορετικότητας, ακτιβισμό σε έναν κόσμο ιδιοτελών συμφερόντων καθώς και με τον περιθωριακό κόσμο των σκίνχεντ..

1. The hunt 

2. Festen

3. The Help

4. Το Γάλα 

5. Strella 

6. Gran Torino

7. The constant gardener 

8. Fried Green Tomatoes 

9. Dead man's shoes 

10. This is England 

11. American History X 

12. Romper Stomper 

13.The clockwork orange 

14. Sweet Sixteen
15. The color Purple
16. Children of Men
17. Babel
18, Die Welle
19. In the name of the father 

Κάθε Άνθρωπος Μια Ξεχωριστή Ιστορία - Χρόνης Μίσσιος

«Πιστεύω ότι ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος προς την ελευθερία του ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη, πράξη, συμπεριφορά. Η οικολογία ούτε φέρει ούτε εδραιώνει καμία εξουσία, αντίθετα την καθιστά άχρηστη. Είναι μια επανάσταση αυτογνωσίας, μια επανάσταση ανθρώπινης συνείδησης. Δεν είναι μια «πίστη» σε μια ιδεολογία αλλά μια καθημερινή πρακτική για να επανασυνδέσουμε τη λογική με τις αισθήσεις, να απελευθερώσουμε τη συμπαντική μας ιδιαιτερότητα. Να αναγνωρίσουμε τη διαφορετικότητα, την αυταξία και την αναγκαιότητα του συνόλου της ζωής… Είναι ένας δρόμος επαναπροσέγγισης του κόσμου που μας περιβάλλει, ένας δρόμος στην αναζήτηση της χαράς αντί της αγωνίας. Έχουμε ανάγκη να ξαναβρούμε την προσωπική μας αισθητική, τα προσωπικά μας μονοπάτια, του έρωτα, της αγάπης και της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξής μας.” 

Κάθε Άνθρωπος Μια Ξεχωριστή Ιστορία - Χρόνης Μίσσιος

Ξέρουν γράμματα, διαβάζουν, γράφουν και δεν καταλαβαίνουν ποτέ πως ο κάθε άνθρωπος είναι ένας κόσμος ολόκληρος, είναι μια ολόκληρη ιστορία.

Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως όταν ο άνθρωπος ξαναποκτήσει την ανθρωπιά του, όταν ξαναρχίσει να δημιουργεί ανθρώπινο πολιτισμό, να γράφει πια την ιστορία κάθετα, όχι για λαούς και για μάζες, αλλά για τον Παύλο, για τη Ρηνιώ, για την Ελένη, για το μαστρο-Στέφανο, τότε μοναχά οι άνθρωποι θα ξέρουν τι κοστίζει η ιστορία, τι κοστίζει η συμμετοχή, τι θα πει η φράση «εκατό χιλιάδες νεκροί» ή «βασανίζεται ένας άνθρωπος σε κάποια ασφάλεια». Τότε οι άνθρωποι θα ξέρουν τι θα πει φυλακή, τι σημαίνουν τα πολιτικά λάθη.

Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που σου 'κλειναν την πόρτα

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια

και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο

να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια

κάθε βράδυ

και τώρα τα ξανασπάζουν

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη

και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν

γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Μανώλης Αναγνωστάκης

Κάρλος Καστανέντα

Είμαι εγώ που περπατώ απόψε
στην κάμαρή μου ή ο ζητιάνος
που σερνόταν στον κήπο μου
το σούρουπο;
Κοιτάζω γύρω και βρίσκω ότι όλα
είναι τα ίδια και δεν είναι...
Ήταν το παράθυρο ανοικτό;
Δεν είχα αποκοιμηθεί ήδη;

Δεν ήταν ο κήπος ανοιχτοπράσινος;...
Ο ουρανός ήταν καθαρός και γαλανός...
Και τώρα έχει συννεφιά
και φυσάει
και ο κήπος είναι σκούρος και σκοτεινός.

Τα μαλλιά μου ήταν μαύρα, νομίζω...
Ήμουν ντυμένος στα γκρίζα...
και τώρα τα μαλλιά μου είναι γκρίζα
κι είμαι ντυμένος στα μαύρα...
Είν΄η πόρτα μου αυτή;
Αυτή η φωνή, που ακούγεται τώρα μέσα μου
έχει το ρυθμό της φωνής που είχα;
Εγώ είμαι εγώ ή είμαι ο ζητιάνος
που σερνόταν στον κήπο μου
το σούρουπο;

Κοιτάζω γύρω...
Έχει συννεφιά και φυσάει...
Ο κήπος είναι σκούρος και σκοτεινός...
Πάω και έρχομαι...Δεν είναι αλήθεια
ότι είχα ήδη κοιμηθεί;
Τα μαλλιά μου είναι γκρίζα... Και όλα
είναι τα ίδια και δεν είναι...

-Κάρλος Καστανέντα, Η δύναμη της σιωπής.

Μπέρτολτ Μπρεχτ- Κουράστηκες

Κουράστηκες

Ακούμε: Δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας.

Γονάτισες, δε μπορείς άλλο να τρέχεις.

Κουράστηκες, δε μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια.

Ξόφλησες: Κανείς δε μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις 

πια τίποτα.

Μάθε λοιπόν: Εμείς το ζητάμε.

Σαν κουραστείς κι αποκοιμηθείς κανείς δε θα σε 

ξυπνήσει πια να πει:

σήκω το φαι είναι έτοιμο.

Γιατί να υπάρχει έτοιμο φαί;

Σαν δεν μπορείς άλλο να τρέχεις, θα μείνεις 

ξαπλωμένος.

Κανείς δε θα σε ψάξει για να πει: ''έγινε επανάσταση, τα 

εργοστάσια σε περιμένουν''.

Γιατί να χει γίνει επανάσταση; 

Όταν πεθάνεις, θα σε θάψουν, είτε φταις που πέθανες,

είτε όχι.

Λες: πολύν καιρό αγωνίστηκες. Δε μπορείς άλλο πια ν'

 αγωνιστείς.

Άκου λοιπόν: είτε φταις, είτε όχι σαν δεν μπορείς άλλο 

να παλέψεις θα πεθάνεις.

Λες: πολύ καιρό ήλπιζες, δεν μπορείς άλλο πια να 

ελπίσεις. ΄Ηλπιζες τι; 

Πως ο αγώνας θαν΄εύκολος;

Δεν είν΄ έτσι. Η θέση μας είναι χειρότερη απ'όσο

 νόμιζες.

Είναι τέτοια που αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο δεν 

έχουμε ελπίδα.

Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας 

ζητήσει θα χαθούμε.

Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε.

Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του, οι 

αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση.

Οι κουρασμένοι, χάνουν την μάχη. 

Ο Ίρβιν Γιάλομ για τα θέλω: Ο δήμιος του έρωτα

Φανταστείτε αυτή η σκηνή: ζητάμε από τριακόσιους ή τετρακόσιους ανθρώπους, άγνωστους μεταξύ τους, να σχηματίσουν ζευγάρια και να θέσουν στον παρτεναίρ τους μία και μόνη ερώτηση: <<Τί θέλεις;>> ξανά και ξανά και ξανά.

Υπάρχει τίποτα απλούστερο; Μία μόνο αθώα ερώτηση και η απάντησή της. Κι όμως, έχω δεί επανειλημμένα αυτή την ομαδική άσκηση να προκαλεί συναισθήματα απρόσμενης έντασης. Συχνά μέσα σε μερικά λεπτά η αίθουσα πάλλεται από τη συγκίνηση. Άντρες και γυναίκες -που δεν είναι με κανέναν τρόπο απελπισμένοι ή στερημένοι, αλλά επιτυχημένοι, λειτουργικοί, καλοντυμένοι άνθρωποι που λάμπουν με την παρουσία τους - συνταράσσονται ως το βαθύτερο είναι τους. Αναζητούν αυτούς που έχουν χαθεί για πάντα - νεκρούς ή απόντες γονείς, συζύγους, παιδιά, φίλους: << θέλω να σε ξαναδώ>>. <<θέλω την αγάπη σου>>. <<θέλω να ξέρω πως είσαι περήφανος για μένα>>. <<Θέλω να ξέρεις ότι σ αγαπάω και πόσο λυπάμαι που δε στο είπα ποτέ>>. <<Θέλω να γυρίσεις- είμαι τόσο μόνος>>. <<Θέλω την παιδική ηλικία που δεν είχα ποτέ>>. <<Θέλω να ξαναβρώ την υγεία μου- να ξαναγίνω νέος. Θέλω να με αγαπάνε, να με σέβονται. Θέλω η ζωή μου να έχει νόημα. Θέλω να κατορθώσω κάτι. Θέλω να είμαι σημαντικός για τους άλλους, να με θυμούνται>>. 

Τόσο πολλά <<θέλω>>. Τόσο πολλή λαχτάρα.Και τέτοια οδύνη, τόσο κοντά στην επιφάνεια, ώστε να αποκαλύπτεται μέσα σε λίγα μόνο λεπτά. Οδύνη για το πεπρωμένο. Οδύνη για την ύπαρξη. Οδύνη που είναι πάντα εκεί, που κυκλοφορεί συνεχώς κάτω από τη μεμβράνη της ζωής. Οδύνη που την αγγίζουμε πάρα πολύ εύκολα. Πολλά πράγματα- μια απλή ομαδική άσκηση, λίγα λεπτά βαθύτερου συλλογισμού, ένα έργο τέχνης, ένα κήρυγμα, μια προσωπική κρίση που περνάμε, μια απώλεια- μας υπενθυμίζουν ότι τα βαθύτερα <<θέλω>> μας δεν μπορούν ποτέ να πραγματοποιηθούν: η επιθυμία μας να μείνουμε νέοι, να σταματήσει η διαδικασία της γήρανσης, να επιστρέψουν όσοι έχουν χαθεί, να έχουμε αιώνια αγάπη, προστασία, σπουδαιότητα, η επιθυμία μας για την ίδια την αθανασία. 

Ακριβώς όταν αυτά τα <<θέλω>> που δεν μπορούμε να τα κατακτήσουμε αρχίζουν να κυριαρχούν στη ζωή μας, τότε στρεφόμαστε για βοήθεια στην οικογένειά μας, στους φίλους, στη θρησκεία- και κάποιες φορές στην ψυχοθεραπεία.

Ίρβιν Γιάλομ- Ο δήμιος του έρωτα και άλλες ιστορίες ψυχοθεραπείας 

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

ΣΙΩΠΗ

Εγώ που μεγάλωσα μέσα σε ένα δέντρο

Επ’ αυτού και τι δε θα χα να πω,

Πλην όμως έχω μάθει τόσο καλά τη σιωπή,

Που προτιμώ ως προς αυτό να μη μιλήσω.

Την μάθαινα δε καλύτερα όσο μεγάλωνα

Και χαιρόμουν χαρά μεγάλη που μεγάλωνε,

Δεν είχα πια άλλο πάθος πέρα απ την ουσία,

Δεν έμενε πια άλλη πράξη πέρα απ την αθωότητα.

Μέσα μου ο χρόνος ολόχρυσος μονίμως

Να περιμένει να τον καλέσουν στην κορυφή

Για να γίνει επιτέλους πορτοκάλι.

[Μ’ ΑΡΕΣΕΙΣ ΑΜΑ ΣΩΠΑΙΝΕΙΣ…]

Μ΄αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις  εκεί σαν απουσία,  

και ενώ μεν’ απ΄τα πέρατα με ακούς,

η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει.

Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας

Και ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,

Στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.

Κι όπως τα πράγματα ποτισμένα είναι όλα από την ψυχή σου,

Έτσι αναδύεσαι και εσύ μέσα απ΄τα πράγματα,

Ποτισμένη απ΄τη δική μου ψυχή.

Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,

Σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη  μελαγχολία  καθώς ηχεί.

  Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενητειά.

 Κι άμα κλαις μου αρέσεις,

απ' την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.

Κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,

 η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ' αγγίξει:

Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας

μες τη δική σου σιωπή.

Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή

τη δικιά σου

 που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων,

 και που λάμπει σαν αστραπή.

Είσαι όμοια με την νύχτα, αγάπη μου,

 η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.

Απόμακρη και τοσηδά και απ’ αστέρια φτιαγμένη

είναι η δικιά σου σιωπή.

 Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.

Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.

Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο - μου αρκεί

 για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.

ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΕ  ΕΠΟΧΕΣ ΠΛΗΡΟΥΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ


Πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται ιδίως αυτοί που έχουν καλλιεργήσει το έμφυτο χάρισμα της ανησυχίας και  της κρίσης  κατά πόσο ένα ον  μπορεί να είναι ελεύθερο ζώντας σε μια κοινωνία και  σε μια εποχή άκρως ελεγχόμενη και βάναυσα κατευθυνόμενη. Για να προλάβω αυτούς που έχουν την ψευδαίσθηση μιας κάποιας ελευθερίας και ικανότητας καθορισμού της ζωής τους, εδώ με την έννοια της ελευθερίας εννοώ κάτι πιο βαθύ και συνάμα ουσιαστικό. Ελευθερία για μένα δεν σημαίνει μόνο να μπορείς να ντύνεσαι να σκέφτεσαι και να συμπεριφέρεσαι όπως θέλεις αντικρούοντας με ευκολία τις κοινωνικές νόρμες και συμβάσεις που σε θέλουν υποταγμένο σε ένα συγκεκριμένο πρότυπο.Αυτό τουλάχιστον το κάνει ή δύναται να το κάνει η πλειοψηφία μιας κοινωνικής ομάδας. Προσωπικά, ελευθερία θεωρώ την ικανότητα αυτοδιαχείρησης των καταστάσεων της ζωής σου και την δύναμη να καταφέρεις να υλοποιήσεις το κατασκευασμένο στο μυαλό σου στόχο ή "όνειρο" μένοντας ανεπηρέαστος είτε σε ιδεολογικό είτε σε πρακτικό επίπεδο απο τις κοινωνικές συνθήκες.Αυτός ο ορισμός της ελευθερίας φαντάζει σαν χείμαιρα  και εύλογα ο καθένας από μας σκέφτεται το αναπόφευκτο της αποτυχίας που θα είχε η απόπειρα επίτευξης αυτής της ελευθερίας. Ωστόσο, αρκετοί άνθρωποι σε διαχρονικό επίπεδο, όπως μπορείς να φανταστείς και εσύ, κατάφεραν να σπάσουν τα δεσμά αυτού του αναπόφευκτου άλλοι σε μικρότερο και άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό βρίσκοντας λύτρωση σε κάποια μορφή τέχνης. Είναι γεγονός πως από την στιγμή που άρχισε ο άνθρωπος να εκφράζεται και να επικοινωνεί μέσα από διάφορες μορφές τέχνης ο κόσμος έμοιαζε γι'αυτόν λιγότερο επώδυνος. Μέσα απο αυτήν  μπορούσε να εξωτερικεύσει τις σκέψεις του, να μοιραστεί τις ανησυχίες του και πολύ περισσότερο να τολμήσει να ονειρευτεί έναν καλύτερο κόσμο.
   Είναι γεγονός πως το "διαχρονικό επίπεδο" που ανέφερα παραπάνω δεν μας καλύπτει πλήρως οπότε θέλω να προσθέσω πως από την αρχαιότητα ήδη ίσως ακόμα και πιο πριν  έως και την σύγχρονη εποχή ο άνθρωπος αν και βρισκόταν εγκλωβισμένος σε κοινωνικές ιεραρχίες, οικονομικά σκάνδαλα και αυταρχικά καθεστώτα είχε την ανάγκη μιας υποτυπώδους ελευθερίας και έτσι έβρισκε δίεξοδο στην καλλιτεχνική δημιουργία. Ωστόσο, αρκετές φορές αυτή η τάση του για ελεύθερη έκφραση αρκετές φορές τον έφερνε αντιμέτωπο με καταστολές, ακόμα περισσότερο αυταρχισμό και διάφορων ειδών κυρώσεων επειδή απλά και μόνο αποκάλυπτε στη κοινωνία την επιτηδευμένη σαθρότητα του κρατικού μηχανισμού ή εν πάσει περιπτώσει αυτών που διοικούσαν σε διάφορες εποχές την εκάστοτε κοινωνία.Δεν είναι απορίας άξιο, λοιπόν, το πόσοι   λογοτέχνες  ή ποιητές  θανατώθηκαν επειδή αποκάλυπταν την αλήθεια στον κόσμο μέσα από την τέχνη τους. Η ιστορία βρίθει από παραδείγματα τέτοιων ανθρώπων που η ελευθερία τους καταστρατηγήθηκε από ευτελή συμφέροντα. Και τώρα όμως ενώ οι περισσότεροι από μας έχουν την πεποίθηση ότι τέτοιες πρακτικές "καταστολής" έχουν εκλείψει και μπορούν ανενόχλητοι σε μια εποχή επιδερμικής δημοκρατίας και ελευθερίας έκφρασης να δρουν και να δημιουργούν ελεύθερα κατά το δοκούν, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να εθελοτυφλούν. Για να προλάβω τυχόν διαφωνίες, φυσικά και δεν βρίσκονται στην ίδια μοίρα με ανθρώπους-καλλιτέχνες παλαιότερων εποχών  αλλά όπως και οι προηγούμενοι πάντα θα είναι αναγκασμένοι να "λογοδοτούν"  για την ανεξαρτησία τους από την εξουσία και για τα αντισυμβατικά τους ήθη απλά σε μικρότερο βαθμό. Είναι αυτό ελευθερία ή απλώς φτηνή απομίμηση της;

ΣΥΝΤΟΜΙΑ

ΣΥΝΤΟΜΙΑ 

Γεννήθηκα σήμερα το ξημέρωμα

έζησα την παιδική μου ηλικία το πρωί

και γύρω στο μεσημέρι

έμπαινα ήδη στην εφηβεία μου

Και δεν είναι ότι τρόμαξα

που ο χρόνος μου περνάει τόσο βιαστικά.

Μόνο με ανησυχεί λίγο να σκέφτομαι

ότι ίσως αύριο

να είμαι πολύ γέρος

για να κάνω όλα όσα άφησα σε εκκρεμότητα. 

Χόρχε  Μπουκαϊ 

Ιστορίες να σκεφτείς