cafe de flore

cafe de flore

requiem for a dream 

the color purple

perfect sense 

last tango in paris

annie hall

detachment

cinema paradiso

 the unbearable lightness of being

coffee and cigarettes

cafe de flore

hungry hearts 

Μπορεί να ήρθες σε επαφή μαζί του

εκείνη την βραδιά που υπεροπτικά

του γέλασες ζητώντας αναπτήρα.

δεν ήξερες ποιός είναι και αμήχανα

εξέφρασες απλά ένα ευχαριστώ.

ο τρόπος που ρουφούσες το αναθεματισμένο

έκρυβε απωθημένα μιας ζωής ή απλώς τη λύσσα σου

να δώσεις 'ο,τι κρατούσες μυστικό.

ξεγελάστηκες για λίγο

μέσα σ'αυτό το σύννεφο καπνού

και βρήκες αφορμή για αποκαλύψεις.

ήξερες το όρια σου και όμως πάσχιζες

να τα υπερβείς σε κάθε τζούρα.

στο τέλος το 'σβησες και αυτό

και με ένα βλέμμα πληκτικό

τα παρελκόμενα δεν άργησουν να έρθουν.

ΑΣ ΚΑΝΩ ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ 

Μεμονωμένα παράθυρα στη σκέψη

μετουσιώνουν τις ανάγκες σαν μια κραυγή

 που όμως δεν ακούγεται...

 μονάχα

τη νύχτα οι αντίλαλοι της σιωπής

διαμαρτύρονται στερώντας στη σκέψη διαφυγή.

έπειτα, απόηχοι κάποιας θλίψης εμφανίζονται 

συνομιλούν με την ψευδαίσθηση

κάποιας ευτυχίας με λέξεις άκρως δηκτικές 

και απελπισμένες.

Τεράστιες αλληλουχίες προτάσεων με εισαγωγικό το "να" 

να αποδράσω...να ξεφύγω...να απαλλαγώ..να ζήσω..

μαστίζουν την μέρα που φαινομενικά τουλάχιστον

κάνεις πως ζεις τη ζωή σου κατά το δοκούν..

Αποτυγχάνεις διαρκώς στην προσπάθεια σου 

να αρκείσαι και...ξανά πάλι τα "να"..

Και όχι μόνο αυτό, αλλά όσο συνειδητοποιείς

ότι δεν σου ανήκει τίποτα παρά μόνο το ενδεχόμενο πνεύμα σου 

τόσο λαχταράς την άπιαστη ύλη.

"έχω άρα υπάρχω" κραυγάζεις τροποποιώντας με θρασύτητα 

το μότο  του Descartes..εθελοτυφλείς πιστεύοντας οτι η διέξοδος 

βρίσκεται εκεί ακριβώς όπου ποτέ κανένας άνθρωπος δεν βρήκε τίποτα.

μόναχα όταν απαλλαγείς από κάθε είδους ματαιόδοξης επιθυμίας 

γίνεσαι πραγματικά ελεύθερος... ώσπου  η μέρα δεν αργεί πάλι να γίνει 

ενα συνονθύλευμα απο "να".

   

Η ΝΥΧΤΑ

Ευτυχώς που υπάρχει και η νύχτα..ευτυχώς..Χαλάλι η πίεση της μέρας όταν ξέρω οτι θα έρθει...
θα την περιμένω...την προσμένω..είναι μια γλυκιά ανακούφιση για μένα η σκέψη της..με ταξιδεύει σε τόπους απρόσιτους, εκεί όπου τη μέρα είναι αδύνατον να περπατήσω.Απαλλαγμένη από κάθε τι που με βαραίνει βαδίζω προς αυτήν με βήμα αμφίβολο και διστακτικό, με αρπάζει από το χέρι και περπατάμε..μου αρέσει τελικά..με ευχαριστεί αυτή η προσμονή για τον ερχομό της. Καταλήγω να συνδιαλέγομαι με την μέρα για να φτάσω στον στόχο: ΤΗ ΝΥΧΤΑ. Αυτή κατανοεί μόνο..Βγαίνει η άβυσσος του ανθρώπου σ'αυτήν. Αποκαλύπτεται με θράσος και αναίδεια.